سوتک ( جمعه 88/3/29 :: ساعت 7:25 عصر )

...
11
دماوند از دور پیداست
پرواز من اما
به نوک همین آسمان‌خراش نزدیک
ختم می‌شود
امان از این فرش‌های ماشینی!

12
تحمل نهنگ هم حدی دارد
این همه دروغ هر معده‌ای را سوراخ می‌کند
بالا می‌آورد
پینوکیو و دماغش را
و به اعماق اقیانوس می‌گریزد
حالا از آن همه کدو بر ساحل
پیرمرد هیچ سهمی ندارد
و مگر می‌توان با آن شکم گرسنه دعا کرد
پسری از این هیزم بی‌معرفت سبز شود؟!

13
می‌دمد
نمی‌شود
می‌دمد
نمی‌شود
یک شیشه قرص خواب‌آور که کم نیست!...
صلیبی بر گور می‌کوبد
و در کلاس تضمینی ثبت نام می‌کند
او حتما باید پزشکی بخواند

14
کوه و آسمان شهادت می‌دهند
سه هزار سالی باید گذشته باشد
لباس‌هایم اما عجیب نیست
سکه‌هایم سیرم می‌کنند
و به چشم سربازانی آشنا می‌آیم
که نام دقیانوس بر قنداق مسلسل‌هایشان...
غار در خواب ادامه یافته است
من هم دوباره
احتمالا خواب ندیده‌ام که بیدار شده‌ام؟

15
عبدالباسط دچار افسردگی شد
آن‌قدر که تنها بر رف نشست
عبدالباسط آسم گرفت
آن‌قدر که خاک خورد
عبدالباسط سکته کرد
دارد می‌میرد
و ما شماره اورژانس را به یاد نمی‌آوریم...

 

سوتک ( دوشنبه 88/3/4 :: ساعت 5:0 عصر )
...
6
پیراهن معطر را
در اعماق پستو
پنهان می‌کند
و بغض را
در اعماق گلو
راه می‌افتد
از بهترین چشم‌پزشک شهر برایش وقت گرفته‌اند...

7
باید تعبیر می‌شد
اما هفت سال سوم هم نمی‌بارد
هفت سال‌های بعد هم
دیگر آسمان نوازش هیچ ابری را به یاد نمی‌آورد
و هیچ دلوی به صید گنج نمی‌رود
هیچ خوابی در ته چاه تعبیر نمی‌شود
و گرگ‌های گرسنه به بهشت می‌روند...

8
ما هنوز به ساحل نرسیده‌ایم
و او
آن دورها بر عرشه‌ی ناوبر هواپیمایش پیداست
دریا وظیفه‌اش را
             به یاد نمی‌آورد
تا در ساحل به دام جنگنده‌ها بیفتیم
و ترکشی به قلب اژدهایمان اصابت کند
تا شکار شویم
و در یک گوانتانامو
دفنمان کنند...

9
نه چشمه را می‌یابیم
نه حتی راه نجات از این صحرا را
بی‌سیم‌ها لال شده‌اند
و جیپ‌ها خسته‌
به نزدیک‌ترین سراب
همان‌قدر نمی‌رسیم
که به تو
و هلیکوپترهای نجات
قرن‌ها بعد
سرانجام‌
در نقش تو ظاهر می‌شوند...

10
باز هم تمام خودت را می‌دمی در نی
سنگ حتی به شوق
زبور می‌خواند
گوسفندان تو اما
در کنسرت گرگ‌ها
برک می‌زنند...

پوسیده
این روزهای من و تو
دوتا یا یکی
گریه ایَم خب
درباره ی الی
[عناوین آرشیوشده]