جمله‌ت قشنگ بود... «آدمها مجازي زندگي م گاهي خيلي بيش از آدمهاي واقعي درگيرم ميكنند..شايد چون خود ِ واقعي ام را درمي يابند»
ولي قاعده و قانون،‌منظورم اين بود که اين حق رو داريم که از طرف مقابل انتظار داشته باشيم بي خبر نرود، در نوشتن کم نگذارد و... نمي‌دونم! خب وقتي يک نفر فقط برا دل خودش مي‌نويسه و از قضا شده يکي از آدم‌هاي مجازي من، شايد حق داشتن چنين انتظارهايي رو نداشته باشيم!